امید و امیدواری
امید به این معنی ست که فرد انتظار دارد، روندی که پیش روی اوست، به شرایط مطلوب تری خواهد رسید. وقتی صحبت از امید می شود، احساس خوبی در افراد شکل می گیرد. احساسی که به آنها می گوید: کمی صبر داشته باش، شرایط و اوضاع بهتر خواهد شد. احساسی که به او می گوید: اگر بیشتر تحمل کنی، رنج تو کمتر خواهد شد.
.
برخی افراد دارای شخصیت امیدواری هستند. آنها همواره در انتظار بهتر شدن شرایط اند و بیشتر آنها، خود نیز در بهبود شرایط و اوضاع، دستی دارند و تلاشی می کنند.
در مقابل این افراد، دسته ای دیگر از انسانها هستند که نگاه بدبینانه ای به آینده دارند و تصور می کنند، همواره شرایط از آنچه که هست، بدتر خواهد شد.
این یک انتخاب است. اینکه فرد امیدوار باشد یا ناامید، بازتابی از باورهای اوست و وضعیت روحی و اخلاقی او را خواهد ساخت.
.
به چه امید داشته باشم؟
هنگامی که از افراد کم امید یا ناامید می پرسید که چرا اینگونه ای و بخاطر چه چیز ناامیدی؟ پاسخ می دهد که به چه چیز بایستی امید داشته باشم؟ مگر چیزی هم هست که مرا امیدوار کند؟
آنها به دنبال یک عامل ملموس و قابل دیدن اند. شما نمی توانید حس امید خود را به آنها منتقل کنید. زیرا این احساس، رد پایی از باورهای درونی شماست که به این صورت ظاهر می شود.
اگر به آنها بگویید: خوب، امیدوار باش که این مشکل برطرف شود، امیدوار باش که اوضاع بهتر شود، امید داشته باش که پیشرفت کنی و امکانات بیشتری بدست آوری.
به شما خواهند گفت که اینها خیالات پوچ و بی اساس است. از کجا معلوم که اوضاع بهتر خواهد شد؟
می گویید: بهتر می شود، همانطور که قبلاً نیز بهتر شد، همانطور که قبلاً هم مشکلِ بوجود آمده پس از مدتی حل شد، اینبار نیز برطرف می شود.
.
فایده
اساساً امید داشتن در زندگی چه فایده ای دارد؟ یک قول معروفی هست که می گوید: “انسان با امید زنده است.”
مگر غیر از اینست؟ مگر می توان امید نداشت و حرکت کرد؟ مگر امکان دارد شما امید به انجام کاری نداشته باشید و سپس آنرا شروع کنید؟
خیر، هر حرکت و تلاشی که ما انجام می دهیم، بخاطر داشتن وجهی از امید در پس انجام آنست.
اگر خانه ای ساخته می شود، با این امید است که به اتمام برسد، قابل سکونت گردد و سرپناه تعدادی از انسانها شود.
اگر مادری به طفلش شیر می دهد، با این امید است که انرژی بگیرد، بزرگ شود و فرزندی کند.
اگر کارگری هر روز صبح بیدار می شود و آماده می شود تا به سر کار برود، با این امید است که نتیجه ی زحماتش را بصورت دستمزد بگیرد و با آن زندگی اش را اداره کند.
در واقع می توان گفت که در پس هر حرکتی، هدفی نهفته است و هیچ هدفی بدون امید، پی گرفته نمی شود تا به نتیجه برسد.
.
مگر هست؟
مگر امیدی هم وجود دارد که ما به آن دل خوش کنیم و با در نظر گرفتن آن، حرکت نماییم؟ مگر این مفهوم، واقعی و موجود است؟ آیا ما بصورت فرضی برای خود هدف و امیدی می سازیم یا براستی وجود خارجی دارد؟ نکند ما خیال کنیم امیدی وجود دارد، در حالی که نیست!
پاسخ اینست که تجربه های قبلی ما و سایر افرادی که ما آنها را می شناسیم، به ما ثابت می کند که امید وجود دارد و واقعی ست.
ما در زمان کودکی بارها زمین خوردیم و بلند شدیم و دوباره راه افتادیم. ما بصورت ذاتی امید داشتیم که می توانیم راه برویم و همینطور هم شد.
ما از کودکی سعی کردیم مانند بزرگترها صحبت کنیم و امید داشتیم که توانایی حرف زدن پیدا کنیم. ما سعی کردیم و ادامه دادیم و ممکن شد.
ما دیدیم که افراد شبیه ما، حرفه ای را یاد گرفتند و با آن درآمد بدست آوردند. امیدوار شدیم که ما هم می توانیم مهارتی بدست آوریم و دانشی کسب کنیم که قابل ارائه باشد. ما سعی کردیم و برای ما هم ممکن شد.
.
چطوری امیدوار باشم؟
برای اینکه حس امید را در خود زنده کنیم، بایستی به تجربه های قبلی خود توجه کنیم و آنها را به یاد آوریم.
همینطور، به تجربه های افرادی که شرایط مشابه ما را داشتند و به موفقیت رسیدند، توجه کنیم.
موارد زیادی هست که می تواند الگوی رفتار و امید ما را بسازد و ما را به حرکت درآورد.
.
حالا باید چه کنم؟
اگر مردد هستی و شک داری که می توانی یا خیر، کافیست به گذشته ی خود رجوع کنی.
موارد مشابه بسیاری را خواهی یافت که در آن شرایط روحی مشابهی داشتی و با اقدام کردن و به نتیجه رسیدن، امیدوار شدی. شاید از یاد برده باشی.
اگر تردید داری که قادری کاری را انجام دهی یا خیر، کافیست به بررسی سرگذشت افرادی بپردازی که در شرایط مشابه تو بودند و توانستند به هدفشان دست یابند.
این نشان می دهد که انجام اینکار ممکن است، هر چند که آدمها توانایی ها و استعدادهای متفاوتی داشته باشند.
زیرا اگر چه او در مهارتی از تو بهتر بوده، عکس آن نیز برقرار است و مطمئناً تو نیز در زمینه ای از آن اقدام، مهارت بالاتری داری.
پس امیدت را قوی کن و بلند شو.
امیر احمدی
.
با معماری عزت نفس خودت را بشناس و آرامش را حس کن (کلیک کنید)
